นางสาวศุพาภร เชื้อพระคา
เดือนมีนาคม 2554
หนึ่งคำที่แสนง่ายดาย..บอกต่อไป..ให้โลกได้ยิน
เพลงที่อาจทำให้เรามีความสุข และเศร้าไปพร้อมๆ กัน...แต่เพราะดีนะ
"เพื่อเธอตลอดไป"
เคยถามตนเองหรือเปล่า...ว่าเรา "มีชีวิตอยู่...เพื่ออะไร"
ชีวิต คือ การเรียนรู้..เรียนรู้ที่จะล้ม เรียนรู้ที่จะลุก....สิ่งที่เราเจอ ล้วนมีความหมายในชีวิตเรา...
กำลังใจที่สำคัญ...ต้องเริ่มต้นที่ตัวเรา
"ความลังเลสงสัย" ไม่มีใครกำจัดออกได้ นอกจากตัวเรา
ในความมืด ยังมีแสงสาดส่องให้เห็นสีสัน แม้จะเป็นพื้นที่เล็กๆ แต่ก็อาจมองเห็นเป็นเส้นทางที่เดินได้ยาวไกล
"ความสำเร็จ" อาจจะอยู่คาบเกี่ยวกับ "ความเหนื่อยล้า ท้อแท้ แบบสุดๆแล้ว"
หญ้ายังคงเอนไหว...หัวใจคงไหวเอนเบนตามทิศทาง...ยามเมื่อลมพัดมาผืนดินมีปี...ฟ้ามีเดือนดาราลมหวนมาฉันพบเธอ...ไหวเอน
ความสดใส.. เพียงพบก็สุขใจ อยู่ใกล้มีความสุข "เจ้าต้นกล้าน้อย"
"น้ำตาล" ความหวานซ่อนอันตราย และ "น้ำตาล คือ ยาเสพติด" ดีๆ นี่เอง
จากรายการ "SPONCE ฉลาดสุดๆ" วันนี้ดูแล้ว...เห็นทีต่างห่างจากน้ำตาลไกลๆ ซะแล้ว เพราะแม้แต่น้ำตาลทรายดิบยังผลิตปลอมแปลงกันเลยล่ะ..
"อดทนกับชีวิต"พระโอวาทของพระอาจารย์จี้กง
ทะเลดำ...แต่ใจคนไม่ดำ...ก็จะยังเห็นสิ่งที่งดงาม
ขอบคุณสายฝน...ที่นำความชุ่มฉ่ำและสดชื่นสู่ทุกสรรพสิ่ง
การอยู่กับคนหมู่มากนั้น...ต้องเข้าใจกฏกติกา ข้อตกลง
ไม่ใช่การทำตัว...เหมือน...สมมติเทพ...
ลด "อัตตา" ลงอีกนิด เอาใจเขามาใส่ใจเรา โลกจะได้น่าอยู่มากขึ้น
การเดิบโตอย่างสมบูรณ์แบบ...
คือการก้าวเดินด้วยตนเอง....โดยที่ไม่เบียดบัง...เหยียบย่ำผู้อื่นแล้วเราจะภาคภูมิใจกับการก้าวเดิน..และความสำเร็จ และจะดีด้วยหากช่วยให้คนอื่นนั้นเดินร่วมกับเราได้
...สวัสดีเช้าวันจันทร์...ขอบคุณ...อากาศยามเช้าที่สดชื่น..แสนสบาย สำเนียงเสียงสัตว์เปล่งเสียงขับขาน บ้างก็ทักทายรุ่งอรุณของเช้านี้ และบ้างก็กำลังกล่าวอำลาราตรีกาลของวันวาน
ลองมองให้รอบด้าน...เงยหน้ามองฟ้าสักนิด แล้วเราจะเห็นความงามและคุณค่าของสรรพสิ่งมากกว่าตนเอง
การมองอะไร...โดยการคิดถึงคนอื่นด้วย....ไม่ใช่คิดเอาแ ต่ได้...หรือมองแต่ัตัวเองน ั้น....
จะทำให้เราสามารถ...ยืนอยู่กับสิ่งแวดล้อมได้อย่างดี
ไม่เข้าใจอะไรๆ อย่างลึกพอ อย่าพึ่งไปตัดสิน
"ความสุข" ทำไมต้องรอวันข้างหน้า หรืออนาคตแล้ว ทำไม ไม่ทำนาทีนี้...วันนี้ ให้มีความสุข
ให้เวลากับบางสิ่งบางอย่าง..อย่างใคร่ครวญ แล้วเราจะเกิดการเรียนรู้ด้วยความเข้าใจ
ระยะห่างระหว่างเรา...กับคนที่เรารัก (ครอบครัว) ยิ่งนานวันยิ่งกว้างขึ้นนานแค่ไหนที่เราไม่ได้หันกลับไปดูแล.? ....เพราะอะไร?
ชิวิตลิขิตเอง อยากเป็นเช่นไรสร้างได้ด้วยตัวเราเอง
ก้าวแรก...เป็นจุดเริ่มต้นของก้าวต่อไปแม้จะร้องไห้ แม้จะบาดเจ็บบ้าง....แต่เราก็จะอิ่มเอมกับการก้าวเดินนั้นเพราะ..เรารู้ว่าเป้าหมายคืออะไร
โอกาส...อาจทำให้เราสมหวังหรือผิดหวัง แต่ที่สำคัญยิ่งกว่า..คือทำให้เราได้เรียนรู้
สิ่งดีงามไม่เคยจางหาย...แม้เวลาจะล่วงเลยไป
จับถูก...จับผิด คุณคิดจะจับแบบไหน?
เดือนกุมภาพันธ์ 2554
"There is nothing either good or bad but thinking makes it so."ไม่มีสิ่งใดๆในโลกที่ดีหรือเลว มีแต่ความคิดของเราเท่านั้นที่ทำให้เกิดความดีและความเลว- - W.Shakespeare - -
ทำไม...ฉันถึงต้องตาย?ทำไม...ฉันจึงต้องตายด้วยความเจ็บปวดทารุณเพียงนี้?
ต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดพลาดแน่ๆหรือเพราะฉันไม่ได้ดำเนินชีวิต...อย่างที่ควรกระทำ...แต่ไม่น่าจะเป็นเป็นได้....เพราะฉันก็ได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะได้ทำ.....
...บางส่วนจาก "ความตายของอีวานอลิช" โดยลีโอ ดอลสตอย
...ความน่ารัก...อย่างไร้เดียงสา...ขณะที่เด็กๆ อนุบาล 1 มายืมหนังสือที่ห้องสมุดป้าใจ (แม่บ้าน) : น้องก้องครับ ป้าขอหอมหน่อยครับน้องก้อง : หอมอยู่ที่ห้อง ยังทำงานไม่เสร็จครับ...น้องก้องตอบป้าใจแล้วก็เดินไปหยิบหนังสือนิทานมาอ่านอย่างสบายใจ ส่วนป้าใจก็ได้แต่ยืนงงๆ....แต่ก็ถึงบางอ้อ(น้องก้องไม่ได้แกล้งป้าใจนะ ก็ในห้องของน้องก้องมีเพื่อนชื่อหอมยังไงครับ)
เพียง...เปิดใจ... ก็จะได้ยินเสียงในความเงียบ...เสียง...ที่ดังมาจากหัวใจ...
คำว่า "รัก" สั้นๆ แต่ทรงพลังที่จะขับเคลื่อนโลกให้หมุน ให้ชีวิตโลดแล่น เชื่อมโยงและต่อ
สานชีวิตกับชีวิต...
วัฏจักรของความรัก ก็เหมือนสายธารแห่งความผูกพันที่ไม่เคยเหือดแห้ง
สร้างแรงบันดาลใจที่เปี่ยมศรัทธา ความหวัง
เคลื่อนชีวิตทุกมิติด้วยพลังมหัศจรรย์ของความรัก
... ที่ธรรมชาติส่งมอบมา เมื่อวันที่ชีวิตลืมตาขึ้นดูโลก
...
และทุกผู้นามสัมผัสได้...ต่างมิติ กาลเวลา และ ยุคสมัย ...
---Happy valentine's day---
วงจรความรัก ที่ยั่งยืนไร้กาลเวลา ไม่เคยต้องรอ "วันแห่งความรัก" เพราะทุกๆวัน คือวันที่มีความรัก...งอกงามอ ยู่บนถนนและสายธารนั้น ไม่ต้องการต่อรอง หรือแลกเปลี่ยน ขอเพียงให้รู้ว่า "ความรัก" มีอีกมิติหนึ่งที่ขาวสะอาด ดำรงอยู่คู่โลกก่อนลมหายใจของเรา...นานแสนนาน....
ถ้าต้องถูกทิ้งให้ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่บนเกาะ เราจะดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างไร...?
เรื่องราวของการานา (เด็กผู้หญิงชาวอินเดียแดงคนหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้บนเกาะ) เธออาศัยอยู่บนเกาะโลมาสีน้ำเงินคนเดียวเป็นเวลาหลายปี
...ปีแล้วปีเล่า เธอเฝ้าดูฤดูกาลที่ผันผ่านไป และเฝ้าคอยให้เรือมารับเธอ แต่ตลอดเวลาที่อยู่บนเกาะ เธอต้องสร้างที่พัก ทำอาวุธ หาอาหาร... และต่อสู้กับหมาป่า...
ชีวิตของเธอไม่เพียงเป็นการผจญภัยเพื่อการอยู่รอดที่น่าประทับใจ แต่ยังเป็นเรื่องราวที่แสดงความงดงามของธรรมชาติและการค้นพบสิ่งสำคัญในชีวิต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น