ครูอ้อน

นายภานุวัฒน์ บุญเย็น

เดือนกุมภาพันธ์ 2554

เรามักพูดเสมอว่า "ฉันรู้" (บางครั้งมันก็ปิดกั้นประตูบางบาน)เมื่อประตูนี้เเง้มปิด คำว่า"ความเข้าใจ"อยู่ในโอกาสที่เกิดขึ้นได้ยาก (เสี่ยงต่อสภาวะคลอนเเคลง) สำคัญที่ตรงนี้ "ความเข้าใจ"ที่เกิดขึ้นส่วนมากมักโน้มเอียงเข้าหาตัวเรา เปิดทางให้ "ความไม่เข้าใจ" เข้าสู่กระเเสเลือด มุ่งตรงเข้าสู่่หัวใจ(ทำลายความรู้สึกภายใน) ลุกลามขยายวงกว้างตามเเต่ความร้ายเเรง การเยียวยารักษาต้องใช้ยาหลายขนานทุ่มทั้งเเรงกายเเรงใจ ให้เวลา
ความเข้าใจจึงไม่ได้เกิดจากการพร่ำบอก พร่ำสอนเพียงอย่างเดิยว ดังเคยมีคำกล่าวไว้ว่า (ข้าสอนอะไรใครไม่ได้เลย ข้าเพียงแต่ทำให้เขาคิด)

ตะเข็บชายแดนหัวใจอาจอันตรายเกินไป สำหรับพื้นที่หัวใจอ่อนหล้า อ่อนเเรง (ยั้งใจไม่ให้หลงน้ำคำ)อาวุธชีวภาพ ที่ทำลายล้างมนุษย์มานักต่อนัก 

วันที่ท้องฟ้าเปลี่ยนสี สายฝนโปรยปราย ความหนาวเหน็บเข้ายึดครองพื้นที่ แสงแดดหยุดพักร้อน สายลมพัดหวนมาทักทายหัวใจดวงเดิมที่เปียกปอน ยืนหยัดท้าเเดดลมฝน

 

การเรียนรู้ คือ การค่อยๆ เรียนรู้ความรู้ของตัวเอง

ถ้าเอาเครื่องมือไปวัด IQ ลิงเราอาจจะผิด หลายปรากฎกา์รณ์ เกิดขึ้นจากการตั้งคำถาม? และการพยายามเเสวงหาคำตอบ เป็นเรื่องน่าพิศวง แม้แต่เราเองก็ตอบคำถามบางเ

รื่องได้ลำบาก ตลอดเวลาก็พยายามหาทฤษฎีมารองรับ(อธิบายโน่นนี่นั่น) สุดท้ายคำตอบที่ได้ก็อาจพบได้ในลิงตัวที่ ร้อย...

 

ความสามารถในการอธิบาย จะลงลงครึ่งหนึ่งทันที ที่เราอยากให้เขาเข้าใจมากเกินไป

 

สัญชาตญาณ นำพาความรู้สึกผ่านโมงยามแห่งกาลเวลา (ปีกที่ไม่อาจโบยบิน) ต่อให้มีปีกก็หนีไม่พ้น

 

 

 เดือนกุมภาพันธ์ 2554

ช่วงเวลาที่ลำบากที่สุด คือก้าวข้ามผ่านความรู้สึกเหนื่อยหนัก

มนุษย์น้อยผู้หาญกล้า บางครั้งต้องเสียน้ำตาให้กับความรู้สึกของตัวเอง

ย่างก้าวเล็กๆ ดูเหมือนจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ทุกย่างก้าวตอนนี้คือบททดสอบหนักหน่วง
...
ที่ดูเหมือนโหมกระหน่ำถาโถม เข้ามาใส่ยังกับจะไม่ให้เราได้ตั้งตัว โซซัดโซเซไปบ้าง

บางเวลาก็ดูโหดร้ายหมดสิ้นกำลังกาย กำลังใจ แต่จะอย่างไรก็ตามคำว่ายอมแพ้คงไม่ถูกขุดขึ้นมา

เพราะเราฝังมันลงดินกลบไปนานแล้ว ได้แต่บอกตัวเองว่าสู้แค่ตาย (จุดจบอาจเป็นแค่การศิโรราบ)

ขบถหัวใจอย่าเราไม่ต้องการอำนาจใดนอกจาก ...กุมห้วงเวลาเเห่งสุขเเค่เพียงเล็กน้อง เเม้ต้องแลกมาด้วยทุกข์สุดจะพรรณนา

"ปิติจากความรู้สึก คือ รางวัลของหัวใจ" ปิติที่เเลกมาด้วยหยาดเหงื่อคือ สุขปัจจุบันขณะที่พลันเกิดขึ้นในใจคน

ปฏิวัติการศึกษา ณ โรงเรียนลำปลายมาศพัฒนา การพัฒนาครูอย่างเเท้จริง ปลูกจิตวิญญาณความเป็นครู สู่การพัฒนาการศึกษา

ความคิดสร้างสรรค์สร้างได้ คนรอบข้างเป็นสิ่งสำคัญ (เชื่อก่อนว่าเป็นไปได้)
บ้านเรามีครีเอทีฟเต็มบ้านเมือง แต่ส่วนใหญ่รับใช้ทุนนิยม จริงๆแล้วทำควบคู่กันได้ ระหว่างปากท้องกับเรื่องหัวใจ

A :มีคนบอกว่า ของสิ่งนี้เก็บรักษาไว้ให้ดี ถ้าไม่จำเป็นอย่าแกะดู มันมีค่าทางจิตใจ 
B :ทำไมละท่านมันสำคัญมากเลยหรอ? 
A: เปล่า+!(มันห่อยาก)
ในห่อนั้นอาจเป็นแค่(ความเชื่อใจ) เมื่อไหร่ที่เราเเกะดูมันคือ(ความเคลือบเเคลงสงสัย) ห่อคืน(ทำกลับให้เหมือนเดิมยาก)

จะเป็นอะไรก็ตาม จงเป็นเสียอย่างหนึ่ง จะเป็นอะไรมิใช่ปัญหา สำคัญอยู่ที่ว่าจงเป็นอย่างดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม

หลายอย่างทำให้เราได้คิด (เตาะเเตะเดินไปคิดไป) และก็คิดได้ มือข้างหนึ่งก็ท้าวเอว อีกข้างก็ถือบางอย่าง ณ ห้วงขณะจิตตามแต่ที่มนุษย์ค

นหนึ่งจะทำได้ ภาระกิจยาวนานบนโลกใบเล็ก ที่ทุกปัญหาดูยิ่งใหญ่ ท้าทายให้ได้คิดใคร่ครวญตั้งแต่ก้าวแรกยันก้าวสุดท้าย

ดูเหมือนโลกสร้างหลายอย่างม

าคู่กัน แต่ละอย่างก็ทำหน้าที่่ ที่ต่างกัน เป็นความไม่เหมือนที่ลงตัว เกี่ยวข้องโยงใย จังหวะ เวลา โอกาส บวกกับสายตาที่จับจ้องมองลึกลงไป ทำให้เราได้รับรู้ถึงความรู้สึกนั้น (บ่อยครั้งที่มันเกิดขึ้นกับตัวเรา)

การศึกษาพัฒนาจิตวิญญาณความ

เป็นมนุษย์ กระบวนการก้าวผ่านการเรียนรู้ตัวตนจากด้านใน สู่วิถีที่งอกงาม (ในวิถีโรงเรียนนอกกะลา)

มนุษย์สร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมากม

าย สเกล (scale) มาตรวัด บางอย่าถูกสร้างมาเพื่อ
แยกแยะ การคัดกรอง ประกอบการตัดสิน เครื่องมือเหล่านี้ทำให้เราเคยชิน บางครั้งเรื่องที่ยากและหลายครั้งที่เราพลาดอาจเป็นการ "วัดหรือชั่งใจ (เราเอง)"

คำว่า"พร้อม" อาจดูเป็นนามธรรม เรามักจะไม่ค่อยนึกถึงกัน เเละเมื่อเราขาดอะไรบางอย่า

งไป ประโยคที่ผุดขึ้นในใจก็อาจเป็น..รู้แล้ว! (ทำไมเราถึงต่างกัน) แล้วเมื่อนั้นเราก็จะได้เรียนรู้เรื่องสำคัญ (ที่เข้าใจยาก)"ขาดฉันเธอก็ไม่เหงา ขาดเขาเธอคงเสียใจ" แล้วจะกินยังไงละเนี่ย..?

ความรู้สึกเป็นเรื่องบอบบาง

ในบางครั้งก็พาให้เราล่องลอย(บางเบา) บางเวลาหนักอึ้งเกินจะเเบก อรรถรสหลากหลายรสชาติผ่านวันแล้ววันเล่า กลับไปมองอีกที่ก็มากมากมาย โน่นนี่ (เหมือนปีกที่บินได้ชั่วขณะ)

บางครั้งสิ่งที่ยังมาไม่ถึง

อาจดูน่าเกรงขาม ปัจจุบันอาจดูเจ็บปวดเชื่องช้า ความหวังทำให้พอมีแรงสู่ต่อ กำลังใจหาเอาข้างหน้า มีเพียงสติกับปัญญาที่ติดตัวตลอดเวลา

พิกัดหัวใจอาจไม่สำคัญว่าอยู่ที่ไหน ถ้ารู้อย่างนี้แล้ว"เราจะไม่รอให้ใครมาเห็นใจเรา" แต่การ"เห็นใจ"คนอื่นเป็นเรื่องที่เราไม่ควรมองข้าม

"สิ่งที่เห็นกับสิ้งที่เป็น

" เรามักคาดหวังสูงเสมอ ว่าผลลัพธ์ที่ได้ต้องน่าพึงพอใจ แต้มต่อแค่น้อยนิดที่มองไม่เห็น แลดูด้อยค่า ต่อเมื่อมันแสดงอานุภาพ เมื่อนั้นเราจึงประจักษ์