นางสาวศุพาภร เชื้อพระคา
เดือนมีนาคม 2554
หนึ่งคำที่แสนง่ายดาย..บอกต่อไป..ให้โลกได้ยิน
เพลงที่อาจทำให้เรามีความสุข และเศร้าไปพร้อมๆ กัน...แต่เพราะดีนะ
"เพื่อเธอตลอดไป"
เคยถามตนเองหรือเปล่า...
ว่าเรา "มีชีวิตอยู่...เพื่ออะไร"
ชีวิต คือ การเรียนรู้..
เรียนรู้ที่จะล้ม เรียนรู้ที่จะลุก
....สิ่งที่เราเจอ ล้วนมีความหมายในชีวิตเรา...
กำลังใจที่สำคัญ...ต้องเริ่มต้นที่ตัวเรา
"ความลังเลสงสัย" ไม่มีใครกำจัดออกได้ นอกจากตัวเรา
ในความมืด ยังมีแสงสาดส่องให้เห็นสีสัน แม้จะเป็นพื้นที่เล็กๆ แต่ก็อาจมองเห็นเป็นเส้นทางที่เดินได้ยาวไกล
"ความสำเร็จ" อาจจะอยู่คาบเกี่ยวกับ "ความเหนื่อยล้า ท้อแท้ แบบสุดๆแล้ว"
หญ้ายังคงเอนไหว...หัวใจคงไหวเอน
เบนตามทิศทาง...ยามเมื่อลมพัดมา
ผืนดินมีปี...ฟ้ามีเดือนดารา
ลมหวนมาฉันพบเธอ...ไหวเอน
ความสดใส.. เพียงพบก็สุขใจ อยู่ใกล้มีความสุข "เจ้าต้นกล้าน้อย"
"น้ำตาล" ความหวานซ่อนอันตราย และ "น้ำตาล คือ ยาเสพติด" ดีๆ นี่เอง
จากรายการ "SPONCE ฉลาดสุดๆ" วันนี้
ดูแล้ว...เห็นทีต่างห่างจากน้ำตาลไกลๆ ซะแล้ว เพราะแม้แต่น้ำตาลทรายดิบยังผลิตปลอมแปลงกันเลยล่ะ..
"อดทนกับชีวิต"
พระโอวาทของพระอาจารย์จี้กง
ทะเลดำ...แต่ใจคนไม่ดำ...ก็จะยังเห็นสิ่งที่งดงาม
ขอบคุณสายฝน...ที่นำความชุ่มฉ่ำและสดชื่นสู่ทุกสรรพสิ่ง
การอยู่กับคนหมู่มากนั้น...ต้องเข้าใจกฏกติกา ข้อตกลง
ไม่ใช่การทำตัว...เหมือน...สมมติเทพ...
ลด "อัตตา" ลงอีกนิด เอาใจเขามาใส่ใจเรา โลกจะได้น่าอยู่มากขึ้น
การเดิบโตอย่างสมบูรณ์แบบ...
คือการก้าวเดินด้วยตนเอง....โดยที่ไม่เบียดบัง...เหยียบย่ำผู้อื่นแล้วเราจะภาคภูมิใจกับการก้าวเดิน..และความสำเร็จ และจะดีด้วยหากช่วยให้คนอื่นนั้นเดินร่วมกับเราได้
...สวัสดีเช้าวันจันทร์...
ขอบคุณ...อากาศยามเช้าที่สดชื่น..แสนสบาย สำเนียงเสียงสัตว์เปล่งเสียงขับขาน บ้างก็ทักทายรุ่งอรุณของเช้านี้ และบ้างก็กำลังกล่าวอำลาราตรีกาลของวันวาน
ลองมองให้รอบด้าน...เงยหน้ามองฟ้าสักนิด แล้วเราจะเห็นความงามและคุณค่าของสรรพสิ่งมากกว่าตนเอง
การมองอะไร...โดยการคิดถึงคนอื่นด้วย....ไม่ใช่คิดเอาแต่ได้...หรือมองแต่ัตัวเองนั้น....
จะทำให้เราสามารถ...ยืนอยู่กับสิ่งแวดล้อมได้อย่างดี
ไม่เข้าใจอะไรๆ อย่างลึกพอ อย่าพึ่งไปตัดสิน
"ความสุข" ทำไมต้องรอวันข้างหน้า หรืออนาคต
แล้ว ทำไม ไม่ทำนาทีนี้...วันนี้ ให้มีความสุข
ให้เวลากับบางสิ่งบางอย่าง..อย่างใคร่ครวญ แล้วเราจะเกิดการเรียนรู้ด้วยความเข้าใจ
ระยะห่างระหว่างเรา...กับคนที่เรารัก (ครอบครัว) ยิ่งนานวันยิ่งกว้างขึ้น
นานแค่ไหนที่เราไม่ได้หันกลับไปดูแล.? ....เพราะอะไร?
ชิวิตลิขิตเอง อยากเป็นเช่นไรสร้างได้ด้วยตัวเราเอง
ก้าวแรก...เป็นจุดเริ่มต้นของก้าวต่อไป
แม้จะร้องไห้ แม้จะบาดเจ็บบ้าง....
แต่เราก็จะอิ่มเอมกับการก้าวเดินนั้น
เพราะ..เรารู้ว่าเป้าหมายคืออะไร
โอกาส...อาจทำให้เราสมหวังหรือผิดหวัง แต่ที่สำคัญยิ่งกว่า..คือทำให้เราได้เรียนรู้
สิ่งดีงามไม่เคยจางหาย...แม้เวลาจะล่วงเลยไป
จับถูก...จับผิด คุณคิดจะจับแบบไหน?
เดือนกุมภาพันธ์ 2554
"There is nothing either good or bad but thinking makes it so."
ไม่มีสิ่งใดๆในโลกที่ดีหรือเลว มีแต่ความคิดของเราเท่านั้นที่ทำให้เกิดความดีและความเลว
- - W.Shakespeare - -
ทำไม...ฉันถึงต้องตาย?
ทำไม...ฉันจึงต้องตายด้วยความเจ็บปวดทารุณเพียงนี้?
ต้องมีอะไรบางอย่างที่ผิดพลาดแน่ๆ
หรือเพราะฉันไม่ได้ดำเนินชีวิต...อย่างที่ควรกระทำ
...แต่ไม่น่าจะเป็นเป็นได้....
เพราะฉันก็ได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะได้ทำ.....
...บางส่วนจาก "ความตายของอีวานอลิช" โดยลีโอ ดอลสตอย
...ความน่ารัก...อย่างไร้เดียงสา...
ขณะที่เด็กๆ อนุบาล 1 มายืมหนังสือที่ห้องสมุด
ป้าใจ (แม่บ้าน) : น้องก้องครับ ป้าขอหอมหน่อยครับ
น้องก้อง : หอมอยู่ที่ห้อง ยังทำงานไม่เสร็จครับ
...
น้องก้องตอบป้าใจแล้วก็เดินไปหยิบหนังสือนิทานมาอ่านอย่างสบายใจ ส่วนป้าใจก็ได้แต่ยืนงงๆ....
แต่ก็ถึงบางอ้อ
(น้องก้องไม่ได้แกล้งป้าใจนะ ก็ในห้องของน้องก้องมีเพื่อนชื่อหอมยังไงครับ)
เพียง...เปิดใจ... ก็จะได้ยินเสียงในความเงียบ...
เสียง...ที่ดังมาจากหัวใจ...
คำว่า "รัก" สั้นๆ แต่ทรงพลังที่จะขับเคลื่อนโลกให้หมุน ให้ชีวิตโลดแล่น เชื่อมโยงและต่อ
สานชีวิตกับชีวิต...
วัฏจักรของความรัก ก็เหมือนสายธารแห่งความผูกพันที่ไม่เคยเหือดแห้ง
สร้างแรงบันดาลใจที่เปี่ยมศรัทธา ความหวัง
เคลื่อนชีวิตทุกมิติด้วยพลังมหัศจรรย์ของความรัก
... ที่ธรรมชาติส่งมอบมา เมื่อวันที่ชีวิตลืมตาขึ้นดูโลก
...
และทุกผู้นามสัมผัสได้...ต่างมิติ กาลเวลา และ ยุคสมัย ...
---Happy valentine's day---
วงจรความรัก ที่ยั่งยืนไร้กาลเวลา ไม่เคยต้องรอ "วันแห่งความรัก" เพราะทุกๆวัน คือวันที่มีความรัก...งอกงามอ ยู่บนถนนและสายธารนั้น ไม่ต้องการต่อรอง หรือแลกเปลี่ยน ขอเพียงให้รู้ว่า "ความรัก" มีอีกมิติหนึ่งที่ขาวสะอาด ดำรงอยู่คู่โลกก่อนลมหายใจของเรา...นานแสนนาน....
ถ้าต้องถูกทิ้งให้ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่บนเกาะ เราจะดำรงชีวิตอยู่ได้อย่างไร...?
เรื่องราวของการานา (เด็กผู้หญิงชาวอินเดียแดงคนหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้บนเกาะ) เธออาศัยอยู่บนเกาะโลมาสีน้ำเงินคนเดียวเป็นเวลาหลายปี
...ปีแล้วปีเล่า เธอเฝ้าดูฤดูกาลที่ผันผ่านไป และเฝ้าคอยให้เรือมารับเธอ แต่ตลอดเวลาที่อยู่บนเกาะ เธอต้องสร้างที่พัก ทำอาวุธ หาอาหาร... และต่อสู้กับหมาป่า...
ชีวิตของเธอไม่เพียงเป็นการผจญภัยเพื่อการอยู่รอดที่น่าประทับใจ แต่ยังเป็นเรื่องราวที่แสดงความงดงามของธรรมชาติและการค้นพบสิ่งสำคัญในชีวิต
